Αδιαφορία των Ευρωπαίων για τα γεγονότα της Ευρώπης

Αγνοία δηλώνουν οι Ευρωπαίοι για τα θέματα που αφορούν την Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι αδιαφορούν ή ενδιαφέρονται πολύ λίγο για τα τεκταινόμενα θεωρώντας πως τους αφορούν ελάχιστα έως καθόλου. Δημοσιογράφοι και τηλεοπτικοί σταθμοί φέρουν μέρος της ευθύνης καθώς ασχολούνται ελάχιστα με θέματα της Ευρώπης και εμφανίζονται ανεπαρκής στο να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πολιτών για τις ευρωπαϊκές ειδήσεις. Όσων αφορά την γενική ή εξειδικευμένη τηλεόραση υπάρχει χώρος και για τις δύο αρκεί να ανοίξουμε την πόρτα μας στις νέες τεχνολογίες

Αυτά τα συμπεράσματα προέκυψαν από την τρίτη ενότητα « Η ευρωπαϊκή πληροφόρηση στην τηλεόραση :Γενική ή εξειδικευμένη;» με συντονιστή τον κ. Προκόπη Δούκα, στα πλαίσια της ημερίδας «Ευρωπαϊκές ειδήσεις και τηλεόραση» που πραγματοποιήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2008.

Το συνέδριο αυτό οργανώθηκε από τις πρεσβείες της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Ελλάδας, τα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Ελλάδας και της Κύπρου και την αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα και πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής

Αρχικά ο συντονιστής κ. Προκόπης Δούκας, έδωσε το λόγο στη Gardenia Trezzini, η οποία είναι αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews. Η κ. Trezzini έκανε λόγο για δημοσιογράφους που κάνουν πληκτική την ευρωπαϊκή ενημέρωση και για δημοσιογράφους που δηλώνουν άγνοια για τα ευρωπαϊκά θέματα. Έκανε έκκληση να προωθήσουμε όλοι το πρόσωπο της Ε.Ε. και τόνισε πως σαν δημοσιογράφοι χρειαζόμαστε θάρρος και τόλμη για να μιλήσουμε για θέματα που αφορούν την Ε.Ε.

Η κ. Κουλούρη, δημοσιογράφος και επικεφαλής του τομέα ενημέρωσης του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής, τόνισε πως υπάρχει ένας μικρός αριθμός ανθρώπων στην Ελλάδα που θέλει και ενδιαφέρεται να ενημερώνεται για τα ευρωπαϊκά θέματα. Συνέχισε λέγοντας πως το κανάλι Βουλή αφιερώνει αρκετό τηλεοπτικό χρόνο και εκπομπές για θέματα της Ευρώπης. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι την είδηση πιο ελκυστική ώστε να τραβήξουμε το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.

Ο Jean- Yves Bonsergent, γενικός διευθυντής του τηλεοπτικού σταθμού France 24, τόνισε πως οι δημοσιογράφοι είναι αυτοί που πρέπει να πείσουν ακόμα και τους πιο δύσπιστους να ενδιαφερθούν για την Ευρώπη. Συνέχισε λέγοντας πως πρέπει να κάνουμε την Ευρώπη μέρος του DNA μας γιατί οι αποφάσεις που παίρνονται εκεί μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως. Τέλος, τόνισε πως ζούμε σε μια περίοδο κρίσης και η Ευρώπη πρέπει να είναι ενωμένη καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να απαντήσει σε αυτή την κρίση.

Ο Ludovico Di Meo, ως αναπληρωτής δ/ντής του δελτίου ειδήσεων (TG2) της ιταλικής τηλεόρασης RAI, υποστήριξε πως κάθε είδηση που δεν μεταδίδεται είναι μια ήττα για το δημοσιογράφο. Ο διευθυντής του γραφείου της Deutsche Welle στις Βρυξέλλες, Christian Trippe, τόνισε πως μόνο αν οι πληροφορίες διαμορφωθούν κατάλληλα θα είναι σε θέση να προκαλέσουν τον ακροατή. Συνέχισε λέγοντας πως στην Ευρώπη δεν υπάρχει ευρωπαϊκή κοινή γνώμη γεγονός που θεωρείται επιζήμιο για τη δημοκρατία της Ε.Ε.

Τέλος ο κ. Αντώνης Αλαφογιώργος, δημοσιογράφος της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΝΕΤ, είπε πως έχουμε μια περίεργη στάση απέναντι στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα και τόνισε πως είναι χρέος και καθήκον της τηλεόρασης να ασχολείται με τα θέματα της Ε.Ε. ειδικά τώρα που διανύουμε μια περίοδο κρίσης. « Επιβάλλεται να υπάρχουν στην ενημέρωση του πολίτη ευρωπαϊκά νέα», είπε κλείνοντας.

Τ ι είναι τελικά ο δημοσιογράφος;;;

Μια από τις σημαντικότερες αρχές που πρέπει να τηρεί ο δημοσιογράφος είναι η υποχρέωσή της απέναντι στην αλήθεια...Ωστόσο οι δημοσιογράφοι είναι θερμοί υποστηρικτές αυτής της αλήθειας που υποτίθεται υπηρετούν ή πολλές φορές τη θυσιάζουν στο βωμό της αποκλειστικότητας και της πρωτιάς;

Η ταινία ''Ήρωας κατά λάθος'' είναι μια μικρή απόδειξη για το τι συμβαίνει σε αυτό το χώρο. Η δημοσιογράφος της ταινίας κυνική, ψυχρή, φιλόδοξη κυνηγάει την αποκλειστικότητα και δεν λυγίζει ακόμα και στη θέα του ανθρώπου που αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια της. Χωρίς κανέναν συναισθηματισμό και ευαισθησία συνεχίζει το ρεπορτάζ της,χαρούμενη για τα αποκλειστικά πλάνα που κατάφερε να εξασφαλίσει.

Αυτό ει ναι τελικά ο δημοσιογράφος; Πλάσμα φιλόδοξο, ψυχρό, που ο ανθρώπινος πόνος αποτελεί την χαρά της είδησης του μιας και πουλάει; Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ειδικά ο χώρος της τηλεόρασης, έχει μετατρέψει τους ανθρώπους του σε ψυχρά εκτελεστικά όργανα. Σε ψυχρούς επαγγελματίες που θυσιάζουν τις σημαντικότερες αξίες: σεβασμό, ήθος, αξιοπρέπεια στο βωμό του κέρδους, της τηλεθέασης, της πρωτιάς. Ο σκοπός και οι αξίες που υπηρετούν χάνονται. Η αλήθεια γι αυτούς καταντάει κάτι πολύ ρομαντικό,πολύ ουτοπικό.

Η ταινία προσπαθεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο, χιουμοριστικό και ειρωνικό, να μας μεταφέρει την πραγματικότητα των ΜΜΕ. Να θίξει την δύναμη της τηλεόρασης να χειραγωγεί, να παράγει νοήματα και να διαμορφώνει απόψεις .Τη δύναμή της να κατασκευάζει ψεύτικους ήρωες που ο κόσμος έχει ανάγκη να βλέπει για να ξεφεύγει από την πληκτική ζωή του. Την τάση της να μεταφέρει ειδήσεις που δεν περιέχουν πολλές φορές καμία αλήθεια. Την τάση του δημοσιογράφου να ξεφεύγει κατά πολύ από αυτό που έχει κληθεί να υπηρετεί..

Που είναι λοιπόν ο δημοσιογράφος που μέσα από το έργο του θα σταθεί συνεπείς στις αξίες της ζωής; Πως θα αφυπνίσει, θα βοηθήσει, θα παραδειγματίσει αφού έχει χάσει το''παιχνίδι''; Πώς θα αποκτήσει ξανά ανθρώπινη διάσταση;(''Παριστάνει ότι είναι άνθρωπος αλλά είναι ρεπόρτερ'') .Θα καταφέρει να κάνει τον κόσμο να τον εμπιστευτεί, να τον εκτιμήσει; Θα καταφέρει να υπηρετήσει την αλήθεια με εντιμότητα και αξιοπρέπεια;Ας ελπίσουμε πως ναι, έτσι για να είμαστε και λίγο αισιόδοξοι όντας μελλοντικοί δημοσιογράφοι....

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS που πλησιάζει καλό είναι να θίξουμε το θέμα αυτό που όλους μας αφορά ,μας επηρεάζει και μας πονά.....

30 χρόνια μετά και έχοντας το AIDS αφήσει το στίγμα του σε μια ολόκληρη γενιά, τα μέτρα προστασίας φαίνεται όχι απλά να υποχωρούν αλλά να μην υπάρχουν. Η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS είναι μια αφύπνιση προς όλους εμάς που πιστεύουμε πως το πρόβλημα αυτό, είναι μακριά μας ή αφορά τον λιγότερο ανεπτυγμένο κόσμο.Κάθε άλλο. Είναι ένα θέμα που αγγίζει τον καθένα μας ξεχωριστά και σαν άτομα και σαν κοινωνία.

Ο ιός έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 25 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως ενώ το 2008, πάνω από 2 εκατ. άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Στην Ευρώπη, 2 εκατομμύρια άνθρωποι είναι φορείς ενώ στην Ελλάδα, οι φορείς του AIDS κυμαίνονται μεταξύ 8.500 που είναι ο επίσημος αριθμός μέχρι πάνω από 20 χιλιάδες που δεν είναι καταγεγραμμένοι είτε γιατί δεν το γνωρίζουν είτε γιατί ανησυχούν για τον κοινωνικό αποκλεισμό τους.

Το AIDS είναι μια αποτρέψιμη νόσος . Παρόλα αυτά παρατηρείτε άμβλυνση στο πρόβλημα που τόσα χρόνια έχει γίνει η αιτία να αφανιστούν ολόκληρες γενιές. Κάθε χρόνο αντί να μειώνονται τα κρούσματα, αυξάνονται δραματικά...Και αναρωτιέμαι... Φταίει η ελλιπής εως ανύπαρκτη ενημέρωση; οι κακές συνθήκες υγειηνής στα νοσοκομεία; οι ναρκομανείς; οι ομοφυλλόφιλοι; Τι φταίει; Η απαντηση είναι πως φταίει η αδιαφορία μας. Σαν άτομα, σαν κοινωνία αδιαφορούμε για κάτι τόσο σημαντικό. Κλείνουμε την πόρτα, μένοντας στη θαλπωρή το ζεστού σπιτικού μας, αδιαφορώντας για την μάστιγα της εποχής μας. Αδιαφορώντας για το πρόβλημα που αφορά εμάς ,τα παιδιά μας, τους φίλους μας ,την χώρα μας ,τον πλανήτη μας.

Είμαστε λοιπόν διατεθημένοι να κάνουμε κάτι γι αυτό;
Λέμε ναι και υπάρχει ελπίδα!;
Ο καθένας από μας μπορεί να αφυπνιστεί, μπορεί να αφυπνίσει. Ο έρωτας δεν μπορεί να είναι αιτία θανάτου. Τα νοσοκομεία δεν πρέπει να έχουν τον παραμικρό κίνδυνο μόλυνσης. Η κοινωνία μας δεν μπορεί να είναι απάνθρωπη μ’ αυτούς που υποφέρουν. Μπορούμε όλοι να συνεισφέρουμε στην αντιμετώπιση της επιδημίας. Μπορούμε Η θα συνεχίσουμε να αδιαφορούμε...................

Πως η βία που προβάλλεται από τα ΜΜΕ επηρεάζει τα παιδια.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσες ώρες περνάτε μπροστά από μια οθόνη; Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο χρόνος αυτός ξεπερνά τα ανώτερα όρια του φυσιολογικού. Τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει η υπερέκθεση στα ΜΜΕ στη σωματική και ψυχική μας υγεία μας υγεία είναι λίγο πολύ γνωστα. Τι γίνεται όμως με τα παιδιά και τους εφήβους;

Τα ΜΜΕ μπορούν να σχηματίσουν και να προβάλλουν διάφορες μορφές επιθετικής συμπεριφοράς, μπορούν να διδάξουν χρήσιμες τεχνικές για την άσκηση βίαιων πράξεων και μπορούν να κατευθύνουν την προσοχή των θεατών σε συμπεριφορές που μπορεί να μην έχουν σκεφτεί. Αυτές οι πληροφορίες που παίρνουν τα μικρά παιδιά από τα ΜΜΕ μπορούν να τα παρακινήσουν να κάνουν βίαιες πράξεις, να τα οδηγήσουν σε περισσότερο επιτυχημένες μορφές επίθεσης και να αυξήσουν τη συχνότητα βίας, μιας και έχει παρατηρηθεί ότι σε πολλές εγκληματικές ενέργειες οι θύτες διαλέγουν μια βίαιη μέθοδο που έχουν παρακολουθήσει στην τηλεόραση.

Η συχνή παρακολούθηση βίας στην τηλεόραση ή στα video games μπορεί να εθίσει τα παιδιά κι έτσι να γίνουν λιγότερο ανήσυχα και ευαίσθητα ως προς το φαινόμενο της βίας (απευαισθητοποίηση). Έτσι, λοιπόν, κάποιος που γίνεται αναίσθητος σε φαινόμενα βίας, είναι πιο πιθανό να συμμετέχει σε βίαιες πράξεις. Στοιχεία ερευνών πάνω σ’ αυτό το φαινόμενο αποκαλύπτουν, όπως προαναφέρθηκε, πως τα παιδιά που βλέπουν ταινίες ή παίζουν video games όπου προβάλλεται έντονα η βία τη συνηθίζουν και την αντιμετωπίζουν σαν κάτι το φυσιολογικό. Οι ειδικοί τονίζουν πως η μεντιακή βία είναι ιδιαίτερα ζημιογόνα για τα παιδιά κάτω των 8 ετών, των οποίων ο ψυχισμός είναι ιδιαίτερα επιρρεπής σε τέτοιες προβολές επιθετικών συμπεριφορών.

Οι ψυχολόγοι εστιάζουν σε διάφορες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η μεντιακή βία στα παιδιά και στους εφήβους. Πρώτη και κύρια επίπτωση θεωρείται η απευαισθητοποίηση, μιας και τα παιδιά παρακολουθώντας βίαια προγράμματα είναι δυνατόν να γίνουν πολύ λιγότερο ευαίσθητα στον πόνο και στο μαρτύριο των άλλων. Μια άλλη σημαντικότατη επίπτωση είναι η αύξηση της επιθετικότητας σε μεγάλο βαθμό, καθώς τα παιδιά ή οι έφηβοι είναι δυνατόν να συμπεριφέρνονται με επιζήμιο ή επιθετικό τρόπο με σκοπό να βλάψουν άλλους συνανθρώπους τους.

Πολύ σημαντικό θεωρείται το Σύνδρομο Μοχθηρού Κόσμου που παρουσιάζουν τα παιδιά, με αποτέλεσμα να γίνονται περισσότερο δειλά απέναντι στον κόσμο αλλά και στον τρόπο με τον θα πρέπει να αντιμετωπίζουν σημαντικές καταστάσεις και αποφάσεις στη ζωή τους. Τελευταία και επίσης μεγάλης σημασίας επίπτωση για τον παιδικό ψυχισμό είναι εμφάνιση φόβου του να καταστούν θύματα και γενικά ο φόβος για τον κόσμο γύρω τους, με αποτέλεσμα να κλείνονται στον εαυτό τους, να γίνονται αντικοινωνικά, να μην έχουν παρέες και γενικά να μην εμπιστεύονται τους ανθρώπους, με τους οποίους έχουν άμεση επαφή από το ευρύ κοινωνικό τους περιβάλλοντος.

Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει πανω σε αυτό το θέμα, στα σπίτια που υπάρχει φυσική ή συναισθηματική βία τα παιδιά εμβαπτίζονται σε βίαιες εικόνες.Οι ερευνητές έχουν υπολογίσει πως ο μέσος έφηβος των 18 ετών έχει παρακολουθήσει 200.000 πράξεις βίας στην τηλεόραση. Ακόμη και σε περιπτώσεις που σωστές οικογενειακές και κοινωνικές δομές έχουν δημιουργήσει στέρεες και συναισθηματικές συμπεριφοριολογικές, γνωστικές και κοινωνικές βάσεις, η διαβρωτικότητα της τηλεοπτικής βίας αναπτύσσει την επιθετικότητα και την αντικοινωνική συμπεριφορά . Για τα παιδιά που βιώνουν τη βία μέσα στο σπίτι τους , η τηλεοπτική εικόνα της δύναμης και της βίας καθιερώνει τις συμπεριφορές αυτές ως «πολιτιστικές» αξίες, ενισχύοντας τα όσα έχουν καταγράψει στο σπίτι.

Η τηλεοπτική βία αποτελεί σοβαρό παράγοντα και δεν ευθύνεται μόνο για τις βίαιες ή εγκληματικές συμπεριφορές αλλά κυρίως για τη διάδοση της επιθετικότητας. Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι θεατές και πρέπει να προστατεύονται από τη βία, την προκατάληψη, τα σεξουαλικά θέματα, τα στερεότυπα, την εκμετάλλευση των διαφημιστών, των κατασκευαστών video games και άλλων, που οι επαγγελματίες των ΜΜΕ προβάλλουν. Πρέπει να προστατευτούν από τη βία που στις μέρες μας έχει πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις για να μπορέσουν να αναπτύξουν μια υγιή προσωπικότητα χωρίς σοβαρές και ανεπανόρθωτες βλάβες. Το φαινόμενο αυτό μας αφορά όλους μας. Πιστεύω πως είναι στο χέρι μας ως θεατές να βοηθήσουμε στην εξάληψή του.

Έξαρση της εγκληματικότητας στην Ελλάδα

Εκρηκτικές διαστάσεις έχει λάβει τα τελευταία χρόνια η εγκλήματικότητα στη χώρα μας, γεγονός που έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία σε μας τους πολίτες που αισθανόμαστε απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι.Παρόλα αυτά, η Ελλάδα, διατηρεί χαμηλά ποσοστά συγκριτικά με άλλες χώρες τις Ε.Ε. γεγονός που δεν θα πρέπει να μας εφησυχάζει. Με την πάροδο των χρόνων η αύξηση της εγκληματικότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ποτέ άλλοτε δεν είχε παρατηρηθεί στην Ελλάδα.Ποιοί όμως είναι οι παράγοντες που ευθύνονται την έξαρση αυτή του φαινομένου;;

Βασική αιτία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης.
Χιλάδες είναι οι ανεξέλεγχτοι <<επισκέπτες>> που άλλαξαν τη δημογραφική κατάσταση της Ελλάδας και υποκινούμενοι από τη φτώχεια, τη ανέχεια και τη δυσκολία εύρεσης εργασίας γίνονται οι προταγωνιστές των περισσότερων εγκληματικών πράξεων. Η δυσκολία εύρεσης εργασίας στη χώρα μας δεν αφορά μόνο τους αλλοδαπούς, αλλά και τους ίδους τους Έλληνες οδηγώντας τους σε οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα με αποτέλεσμα να <<αναγκάζονται>> να προβούν σε κάποια εγκληματική ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσουν, πολλές φορές, τα προς το ζην.Η ανεργία συνεπώς αποτελεί επισης σημαντικό παράγοντα που συμβάλλει στην έξαρση της εγκληματικότητας.

Ένα άλλο γεγονός που μας προβληματίζει έντονα είναι η ανύπαρκτη αστυνομική παρουσία στους δρόμους της χώρας μας. Ακόμη και οι περιοχές όπου η εγκληματικότητα είναι τεταμένη παράμένουν αφύλαχτες και έτσι οι δράστες συνεχίζουν ανενόχλητοι το <<έργο>> τους. Εδώ βρισκόμαστε αντιμετωποι με την αδιαφορία της πολιτείας και την ανικανότητά της να κάνει τον πολίτη να αισθανθεί ασφαλής πολλές φορές ακόμη και στο ίδιο του το σπίτι.
Η πολιτεία αδιαφορώντας για τους πολίτες της τους οδηγεί στην αναζήτηση ακραίων λύσεων και πολλές φορές τους αναγκάζει να πάρουν οι ίδιοι το νόμο στα χέρια τους. Έτσι ο πεινασμένος, άνεργος, ο απροστάτευτος πολίτης κάποια στιγμή θα φτάσει στα άκρα κάτι το οποίο θα μας οδηγήσει σε μια χαώδη κατάσταση. Είναι πλέον καιρός η πολιτεία να αναζητήσει δυναμικές λύσεις. Να ενισχύσει και να κάνει έντονη την παρουσία της αστυνομίας έτσι ωστε ο πολίτης να αισθανθεί κάποια ασφάλεια. Να παρέχει όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες εργασίας τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους μετανάστες της χώρας μας. Να εφαρμόσει πιο αυστηρές ποινές στους παραβάτες. Είναι καιρός να καταλάβει πως έχει χρέος να προστατεύει τον πολίτη. Δεν αρκεί μόνο να τον θυμάται όταν έχει ανάγκη την ψήφο του βομβαρδίζοντάς τον με λογής υποσχέσεις που δεν είναι σε θέση να κρατήσει. Η υποχρέωσή της, λοιπόν, είναι ιερή.
Η εγκληματικότητα είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους μας. Και αν η πολιτεία δεν είναι ικανή να μας προστατέψει οφείλουμε να την αναγκάσουμε να το κάνει μιας και δεν μας επιτρέπεται να πάρουμε οι ίδιοι το νόμο στα χέρια μας. Καλώς ή κακώς έτσι έχουν τα πραγματα και η πολιτεία μας θυμάται μόνο όταν έχει ανάγκη την ψήφο μας γι αυτό και μεις όταν μας <<ξαναχρειαστεί>> ίσως πρέπει να δείξουμε την δική μας αδιαφορία......

Ελευθερία του λόγου και σεβασμός των προσωπικών δεδομένων

Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο αναγνωρίζεται από όλους τους καταλόγους δικαιωμάτων και αφορά κάθε πόλίτη. Το περιεχόμενό του αναφέρεται στην ανεμπόδιστη δυνατότητα μετάδοσης στοχασμών, μηνυμάτων, πληροφοριών και ειδήσεων, με κάθε μορφή, είτε ως έργα λόγου, εικόνας και δηλώσεων,είτε με την ενάσκηση της τέχνης, της επιστήμης.
Χωρίς την ελευθερία του λόγου δεν υφίσταται δημοκρατία. Ωστόσο πρέπει να υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί σε αυτή την ελευθερία, κυρίως όσων αφορά τα προσωπικά δεδομένα, ή όχι; Πρέπει να υπάρχει μια ευαίσθητη νοητή γραμμή η οποία δεν θα μας επιτρέπει να παραβιάσουμε τη σφαίρα της ιδιωτικότητας και ατομικότητας; Αυτό το αν θα ''πρέπει'' ή όχι ειναι πολύ δύσκολο να το ορίσουμε μιας και βρίσκεται στα πλαίσια της υποκειμενικότητας του κάθε ανθρώπου καθώς ο καθένας θέτει τα δικά του ατομικά όρια βασει των δικών του πιστεύω, πεποιθήσεων και τρόπου ζωής. Παρόλα αυτα υπάρχουν κανόνες σχετικά με την προστασία των προσωπικών δεδομένων που όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε και να τηρούμε.
Κατά τη γνώμη μου, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της προστασίας της ιδιωτικής του ζωής και του πληροφοριακού αυτοπροσδιορισμού του. Ο σεβασμός της ιδιωτικής ζωής του αλλου είναι μέσα στα όρια της ελευθερίας του λόγου όσων αφορά τα προσωπικά δεδομένα. Λέγοντας σεβασμό εννοούμε πως δεν παραβιάζουμε οποιουδήποτε την προσωπική ζωή και δεν τη εκθέτουμε για κανένα λόγο. Λόγου χάρη ο δημοσιογράφος είναι ένα επάγγελμα που ''παίζει'' με αυτες τις λεπτές ισορροπίες όσων αφορά την παραβίαση της ιδιωτικότητας.Ωστόσο ο σωστός δημοσιογράφος θα πρέπει να αντιμετωπίζει την προσωπική ζωή του άλλου με ευαισθησία, να βλέπει τη ζωή του μέσα από τη ζωή του άλλου καθώς μόνο έτσι θα τον σεβαστεί και κατ΄ επέκταση θα σεβαστεί και τον ίδιο του τον εαυτό. Πολύ σημαντικό θεωρώ, να αναφέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που παραβιάζουν την ιδιωτική ζωη του άλλου αποσκοπώντας στο κέρδος και στην αναγνωρισιμότητα. Αυτό αποτελεί μια πολύ σκληρή ενέργεια καθώς μπορούν οδηγήσουν τον παραβιασθέντα σε ακραίες ενέργειες όπως π.χ αυτοκτονία, καθώς και κοινωνικό θάνατο. Δεν θα πρέπει να θυσιάζονται όλα στο βωμό του κέρδους. Στις μέρες μας ,πάντως, παρατηρείται πολύ εντονα αυτό το φαινόνενο της βάναυσης καταπάτησης της ιδιωτικής ζωής χωρίς να υπάρχει κανένας σεβασμός και κανένα όριο.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες για το καλό και την προστασία της κοινωνίας , πρέπει να παραβιάζονται τα προσωπικά δεδομένα. Αυτό για παράδειγμα μπορεί να γίνει σε περίπτωση κάποιου παιδεραστή,όπου η τηλεόραση οφείλει να παραβιάσει τα προσωπικά του δεδομένα λέγοντας το όνομά του και δείχνοντας την φωτογραφία του προς αφύπνηση της και προστάσια του κοινωνικού συνόλου.Συνεπώς ,η ιδιωτική σφαίρα ενός ανθρώπου πρέπει να παραβιάζεται μόνο αν αυτός ο άνθρωπος αποτελεί κύνδινο για την κοινωνία.
Η Πολιτεία πάντως, ''ανάγκάζει'' τους ανθρώπους να σέβονται την ιδιωτική ζωή του καθενός με διάφορους κανόνες και νόμους που προστατεύουν αυτό τον θεσμό. Η τιμωρία οποιουδήποτε παραβιάσει αυτή τη σφαίρα θα πρέπει να είναι παραδειγματική έτσι ώστε να αρχίσει σιγά σιγά να μειώνεται η συχνότητα της παραβίασης . Αυτό θα γίνει μόνο όταν ο κάθε άνθρωπος βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην αντικειμενικότητα και στο σεβασμό της προσωπικής ζωής.Πρέπει όλοι μας να μάθουμε να προστατεύουμε αυτό το θεσμό και να μην τον καταπατούμε παρά μόνο για ελάχιστες εξαιρέσεις. Πρέπει να αποτελεί πρόκληση για εμάς και ως κοινωνία και ως πολίτες να προασπίσουμε την ιδιωτικότητα ως δικαίωμα που βρίσκεται στον πυρήνα των βασικών ανθρώπινων ελευθεριών και αξιών. Πρέπει να αναρωτηθούμε τι κοινωνία της πληροφορίας θα χτίσουμε αν η απ'ωλεια της ιδιωτικότητας γίνει το τίμημα για οποιαδήποτε μορφή κέρδους.Όλα αυτά θα πρέπει να μας αφυπνίσουν και να μας κάνουν να σεβόμαστε αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα που είναι η προστασία των προσωπικών δεδομένων.